dinsdag 15 juli

's Ochtends moesten we bij tijds opstaan. Na het ontbijt snel je spullen bij elkaar rapen en weg. Owen Simon bracht ons met een oud en gammel busje naar de bus-terminal van Puerto Princesa. Deze ligt in de Barangay San José. Eén barangay verderop. Om 10 uur ging de bus naar Ransang. Dit is een busreis die, indien er niets mis gaat, 7 uur duurdt. De eerste 3 á 3,5 uur gaat het nog prima. Gewoon over een betonweg. Echter veranderdt deze in een keien weg. Jammer voor de arme billetjes van de reizigers. De zittingen zijn immers hard. Na zo'n twee uur moest de bus even tanken (wij dus wachten in de bus). Vervolgens reed hij een meter of 70 verder voor een lunch pauze... Efficiëntie..? De staf van YWAM had een lunch voor ons meegenomen. Uiteraard met rijst. Na dat halve uur gingen we weer vrolijk verder. De volgende stops waren grofweg ook weer na 2 uur rijden. Bij de tweede stop werden we nog even verrast door een slang die op het parkeer terrein lag. Helaas, hij was al dood. Zoals ik al zij duurd de rit 7 uur als er niets mis gaat... We kregen een lekke band. Niet zo'n wonder met al dat gestuiter over die scherpe keien. Dit was vlak voor een brug op een plaats die je zou kunnen vergelijken met die waar 'Bridge over the river Kwai' zich afspeelt. De lekke band was het binnenste wiel links achter. Dus... Bus op krik en het wiel verwisselen. Het valt op dat de hulpjes op de bus dit routinematig afhandelen... Met een minuut of tien konden we weer verder. Echter een uur later ging diezelfde band weer lek. Weer een wieltje wisselen. Dit was het laatste reservewiel. Als je naar het loopvlak kijkt is het ook niet zo'n wonder dat ze zo makelijk lek gaan. Als dat maar goed gaat. Gelukkig ging het ook goed. In ieder geval totdat we de YWAM basis in Ransang bereikt hadden. Daar aangekomen, aan het einde van de middag, konden we het terrein verkennen. Dit zag er zeker goed uit. Mooie aangelegde tuin enzo. Leuke huisjes om in te slapen. Maar geen bedden. O,oooo. Daarom moesten er ook matjes o.i.d. worden meegenomen. Slapen deden we gewoon op een bamboe vloer. Verder hadden we daar geen stromend water, geen gas en geen stroom. Ze hadden er alleen een 12V zonne-energie installatie voor een paar TL lichtjes. De converter om er 230V van te maken was stuk en lag ter reparatie in Puerto Princesa. Wassen en badderen kon je doen in een beekje achterop het terrein en koken deed de staf op een hout vuurtje. Douchen kon trouwens op de WC met een emmertje. Net als het doorspoelen van die WC. Beter gezegd, CR. Op de Filipijnen heet het immers een Comfort Room...

Groeten,
Ronald